Donderdag 28 augustus 2003
Het weer: ± 17 graden, bewolkt
Vanavond hebben we met veel gedoe de koffers ingepakt. Na de eerste keer inpakken bleken we veel te veel overgewicht te hebben. Dus moesten we toch nog een keer alles bij langs en verder uitsplitsen wat wel en wat niet mee mocht. Dan maar wat minder broeken mee en dus maar iets vaker wassen. Het is daar in ieder geval veel warmer dan hier, dus zo vaak zullen we toch geen lange broek aanhebben.
Na diverse keren inpakken en weer uitpakken zitten de koffers en de rugzak op hun maximum. Nog een paar dingetjes en dan zit alles erin. Zelfs onze dikke boeken kunnen mee. Ik hoop dat we voldoende hebben aan de boeken. We kunnen daar altijd nog wel boeken kopen. Er zit een boekhandel aan beachroad en die verkoopt ook Nederlandstalige boeken.
Ik ben blij dat we dit vanavond al gedaan hebben. Ik doe niet graag dingen op het laatste moment. Dan zit je op het laatste moment te stressen om alles nog klaar te krijgen. Morgen nog wat kleding strijken en de laatste dingen bij elkaar zetten. En dat is dan alles.
Vrijdag 29 augustus 2003
Het weer: ± 18 graden, bewolkt met af en toe een bui
Het is de dag voor vertrek. Vandaag hebben we eerst maar even uitgeslapen. Alles is in principe klaar. De laatste dingen bij elkaar gezocht. Nog 1 blouse en T-shirt gestreken. René’s rode broek was weer gemaakt en werd ’s middags gebracht door Daan (René’s vader) en Fenna (vrouw van René’s vader). Dus die kan ook nog mee in de koffer. We zitten nu wel iets over het gewicht heen en ik hoop dan ook dat ze daar bij het inchecken niet te moeilijk over doen. Daan en Fenna hebben ook het papiertje voor de thuisblijvers meegenomen. Morgen krijgen Erica (mijn zus) en Wim (haar man) daar ook een kopie van. Vandaag hebben we maar erwtensoep gegeten. Echte Nederlandse kost. Straks drie weken lang Grieks eten. Heerlijk. Het was vandaag vrij koud en regenachtig. Dus ook echt weer voor erwtensoep.
Zaterdag 30 augustus 2003
Het weer: ± 19 graden, bewolkt met af en toe een bui
Vandaag gaan we dan eindelijk vertrekken. De familie Talen (Erica, Wim en hun dochter Linda) komt ons om 13:00 uur halen. Linda wil wel eens op schiphol rondkijken. Heeft ze nog nooit gedaan. En die grote vliegtuigen zijn toch best leuk zo van dichtbij.
We hebben geen oponthoud met de auto, behalve 1 plensbui in de buurt van Lelystad. En natuurlijk ook de broodnodige rookpauze voor Wim en René. Ook het inchecken verliep vlot. Onze vlucht vertrok op tijd. Om 23:10 uur lokale tijd (1 uur tijdsverschil met Nederland) waren we op het vliegveld in Heraklion. Daar was het zelfs op dat tijdstip nog steeds 25 graden. De bagage liet langer op zich wachten. Waarschijnlijk door een defecte bagageband. De ruimte waar je nu de koffers op moest halen was ook een stuk moderner dan de vorige keer en ook zeker twee keer zo groot. Daarna naar buiten toe en op zoek naar juiste bus. Dat was niet zo moeilijk. Op dit tijdstip stonden alleen de bussen van Sunweb nog te wachten. Om 0:20 uur zaten we eindelijk in de bus. Deze keer waren we niet de laatste die uit de bus moesten. Bij de vijfde halte konden we eruit.
Georgos herkende na een poosje René nog wel van 2 jaar geleden. Met mij had hij meer moeite. Dat was ook niet zo vreemd. De vorige keer had ik lang blond haar en in de tussentijd was ik veranderd in een kortharige brunette. Maar na wat praten wist hij weer precies wie we waren en was het ijs weer gebroken. Ik regelde in het kantoortje de papieren verder met Katerina. Zij had meer moeite met het herkennen van ons. Maar dat komt wel als we er wat langer zijn. Per slot van rekening blijven we deze keer drie weken.
We hebben gelijk ook maar een afstandbediening voor de airco meegenomen. Dit kost extra, maar lijkt ons gezien de temperatuur nog geen overbodige luxe. Nadat we de koffers voor het grootste gedeelte al opgeruimd hadden en de airco aangezet was, zijn we beneden bij de bar gaan zitten. Daar bleken nog wat andere gasten te zitten. Wat Brabanders en Drenten. Om 02:45 uur zijn we maar naar bed gegaan. Moe van het gereis en gesjouw van zo’n dag.
Zondag 31 augustus 2003
Het weer: ± 40 graden (!) en zonnig
We hadden de wekker gezet om 10:00 uur. Daarna hebben we de rest van de spullen maar even uit de koffers gehaald. Daar hadden we gisteren geen puf meer voor. Daarna lekker onder de douche. Maar dat bleek tevergeefs te zijn, want toen ik buiten op het balkon ging zitten (aan de noordkant uitkijkend op zee) ontdekte ik direct dat het heel erg warm was. Volgens onze buren was het 40 graden! En de berichten zijn dat het de rest van de week ook zo blijft. En als je dan met ongeveer 18 graden vertrokken bent, is dat behoorlijk wennen.
We zijn daarom eerst maar water gaan halen en natuurlijk ook toiletpapier. Voor degenen die nog nooit op Kreta geweest zijn. Het rioleringssysteem is te nauw. Je mag daarom het toiletpapier niet in het toilet gooien, maar moet dit in een prullenbakje dat er naast staat. Deze wordt dagelijks geleegd. Het lijkt viezer dan het is. Het is gewoon anders dan je gewend bent Alleen is sommige luxe hotels hoeft dit niet, zij gebruiken vermalers voordat het in het riool terecht komt.
We waren nu toch al in het dorp zelf, dus gelijk maar even ontbeten, bij onze vaste stek DR. Ieder een grote omelet (René met spek en ik met champignons) en vers geperst sinaasappelsap. Daarna voor René nog een slof Lucky Strike gekocht. En een luchtbed voor in het zwembad.
Nou eerst afkoelen bij het zwembad. Inmiddels is het kwart voor twee ’s middags. We hebben de rest van de dag bij het zwembad gelegen. Lekker veel gezwommen en gedobberd op het luchtbed. Het water is niet verwarmd en dat is met deze hoge temperatuur wel even wennen. We zijn allebei gelijk behoorlijk verbrand. René had helemaal niet gesmeerd, ik wel met factor 10. Maar factor 10 is met deze temperaturen absoluut niet voldoende. Morgen maar even een hogere factor halen.
Om half vijf zijn we naar de kamer gegaan. Even geslapen en daarna om ongeveer half acht eten in het restaurant Cretan Family Taverna. René had mixed grill en ik had Grootmoeders recept, dat bestond uit grote stukken vlees met sperziebonen in een soort tomatensaus. Erg lekker, wel erg zout. En als toetje ijs. We kregen van Georgos nog ouzo. Daarna terug gelopen naar het appartementencomplex en een poos aan de bar gezeten.
Maandag 1 september 2003
Het weer: ± 40 graden en zonnig
De wekker liep weer om 10:00 uur af. Een prima tijd om op te staan. De bovenkant van mijn benen, net onder het broekje, is nog steeds ontzettend verbrand. Mijn eigen schuld, want net dat stuk was ik vergeten in te smeren. Vandaag dus maar wel doen en afdekken met een hemdje of T-shirt. René staat nu onder de douche en als hij klaar is, gaan we op zoek naar een hapje eten. Ik heb niet zo’n zin in omelet, dus voor mij Griekse yoghurt met vruchten.
Na het ontbijt zijn we op zoek gegaan naar een huurauto. Die hebben we uiteindelijk gehuurd bij hetzelfde bedrijf als vier jaar geleden, Minoan Cars. Volgens mij is het exact dezelfde auto. Het was erg voordelig. 10 dagen rijden, 5 dagen betalen. Het is een Suzuki Samurai 1.4. Zo’n 4×4 autootje. Hij staat wat hoger op de wielen en dat is met de wegen hier geen overbodige luxe. De hoofdweg is verkeerd wel in een goede staat, maar zodra je van de hoofdweg afgaat, kun je van alles verwachten. We kunnen de auto nog niet gelijk mee krijgen, maar dat hoeft ook niet. Morgen kunnen we hem ophalen.
Het is nog steeds er heet, maar later op de dag kwam er wind vanuit het westen en dat scheelde al behoorlijk. We hebben even zo goed de rest van de dag bij het zwembad gelegen. René heeft geen last van de warmte, maar ik moet echt even wennen. Ik word dan altijd gelijk zo draaierig en misselijk. Maar na een paar dagen is dat wel over. Dus gewoon de eerste paar dagen rustiger aan doen.
We zijn om half vijf weer naar de kamer gegaan. Eerst even wat geslapen. Dat is heel gebruikelijk hier. Bijna iedereen doet dat. En er word in ieder geval veel later gegeten dan in Nederland. Het is heel gebruikelijk om pas om half negen of negen uur te gaan eten. Dat is ons iets te laat. Wij proberen altijd zo rond half acht in het restaurant te zijn. Je hebt dan ook nog de meeste kans op een tafeltje. Het restaurant zit iedere avond vol. En dat wel apart. Het restaurant ligt namelijk buiten het centrum.
Nu eerst even eten en morgen om 10:00 uur de auto ophalen.
René heeft lamskoteletten gehad en ik Soutzoukakia (gehaktballen in tomatensaus). Na het eten weer terug gelopen naar het appartement en daar nog een poos aan de bar gezeten.
Dinsdag 2 september 2003
Het weer: 38 graden en zonnig
Vandaag hebben we de auto opgehaald. We zijn gelijk maar even een klein stukje gaan rijden om aan de auto te wennen. Nou ja, we? René rijdt. Ik hou al helemaal niet van autorijden. En de rijstijl hier is heel anders dan ik gewend ben. Het lijkt meer op overleven en de wet van de sterkste. De koppeling van de auto reageert erg traag en er zit geen stuurbekrachtiging op. Het is niet exact hetzelfde autootje als de vorige keer. Deze keer is het een witte i.p.v. een grijze en er zit helemaal geen kap bij of op. Niet dat je die hier nodig bent. Het is hier meestal droog en omdat de auto geen airco heeft is die rijwind om je hoofd wel lekker.
De rest van de dag hebben we weer bij het zwembad gelegen. Morgen gaan we met de auto naar Sissi toe. We zijn nog weer meer verbrand, ondanks de nieuwe zonnebrandcrème factor 8. Deze spuit je er zo op en is waterproof. We konden bij deze winkel nog geen hogere factor vinden. Wel van allerlei vage merken, maar die wil ik liever niet. Ik wil het liefste zonnebrand van het merk PizBuin.
Na ons dagelijkse tukje zijn we gaan eten. René had varkenskotelet en ik had gyros. Na het eten kregen we een metaxa (5 sterren, voor René) en een ouzo (voor mij). Daarna lopend terug naar het appartement en onderweg hagedisjes tellen. Dat doen we iedere keer als we op Kreta zijn. Die beesten gaan op de wit geschilderde muurtjes naast de weg zitten. Maar iedere keer als we op Kreta zijn wordt het aantal dat we zien, minder. Deze keer waren het er weer niet zoveel, slechts vijf.
Eenmaal bij het appartementencomplex nog een poosje gespeeld met de hond. Hij heet W, dit wordt op zijn engels uitgesproken als Double U. Het is een kruising van een collie en waarschijnlijk een herder. Hij staat hoger op de poten en heeft kort haar, maar wel de kleur, smalle snuit en ranke bouw van een collie. Zijn favoriete speeltje is een barbie. Niet dat hij veel keuze heeft. Ze verkopen hier bijna geen speeltjes voor huisdieren. Alleen voor heel kleine hondjes en dat is hij zeker niet. Hij is 5 maanden oud en is nu al groter dan een mechelse herder.
Woensdag 3 september 2003
Het weer: 38 graden, eerst zonnig met later af en toe een wolk.
Vandaag zijn we met de auto naar Sissi geweest. Het plaatsje is wel mooi, maar het viel toch tegen. Ik had meer een dorpje verwacht met een echte kern. Maar dat was niet het geval. De haven was wel erg mooi, met palmbomen en zo. Het schijnt dat je ook langs de kust van Malia naar Sissi kan lopen. We hebben aan zee bij een taverne vers sinaasappelsap gedronken. Terwijl we daar zaten vloog er telkens een ijsvogeltje rond.
Vanuit Sissi zijn we doorgereden naar Milatos. Daar was een grot die je kon bekijken. Die viel ook wat tegen, er was namelijk geen gids. Je kreeg aan het begin van het pad naar de grot toe een zaklamp mee (deze moest je huren voor 2 euro) en dat was het. Binnenin de grot was een kapelletje en een transparante kist met botten. Vermoedelijk van een heilige of zo. Ik vermoed zelf van Milatos. En er waren ook ontzettend veel wespen en bijen. Dus snel de grot weer uit. René is allergisch voor wespen, dus was het niet zo verstandig om er lang te blijven. Maar het ging goed.
Na de grot zijn we via Tsambi naar Latsida gereden. Door heel kleine bergdorpen heen, de weg was net breed genoeg voor de auto. Vanuit Latsida wilden we via Neapoli naar een klooster bij Kourounes. Maar hoe we ook reden, we konden de juiste weg niet vinden. Uiteindelijk zijn we via de nieuwe hoofdweg naar Agios Nikolaos gereden en toen met de oude hoofdweg terug. Eerst reden we ook nog verkeerd. Vermoedelijk hebben we bij Drakos de verkeerde afslag genomen met als gevolg dat we op een vuilstort kwamen, midden in de bergen. Een heleboel autobanden, oude koelkasten en andere rotzooi. Zand erover en het dal is minder diep of de berg wat hoger. Niemand die het ziet, behalve een verdwaalde toerist.
Uiteindelijk via Houmeriakos door de olijvenplantages terug naar Neapoli. Inmiddels waren we die plaats meer dan zat. Want hoe we ook reden, we kwamen telkens weer in die stad uit. Dus toen maar terug naar Malia. En er waren ook meer wolken verschenen. Morgen zou het koeler worden, maar later waren de wolken ook bijna weer weg.
Eenmaal terug bij het appartement hebben we nog even gezwommen. Daarna even uitgerust en toen uit eten. René had weer mix grill en ik had Souvlaki (dat is een grote vleesspies en dit was een heel grote portie) en een Griekse salade (tomaat, komkommer, rode ui, olijven en feta). En als toetje ieder een bananasplit.
Bij terugkomst bij het appartementencomplex gewacht op degenen die vandaag de Samariakloof gelopen hadden. Deze kloof is 18 kilometer lang. Je begint boven aan, dan daal je via traptreden af naar de rivierbedding. Deze moet je dan volgen totdat de rivier uitkomt in zee. Op het smalste stuk is de kloof 300 meter hoog en maar 3 meter breed. De gasten die de kloof gelopen hadden kwamen anderhalf uur later omdat hun bus gelijk op de terugweg al pech had. Ze waren erg moe, maar het was wel de moeite waar. Ze hadden snel gelopen! 3 uur en 40 minuten.
Donderdag 4 september 2003
Het weer: ± 30 graden, half bewolkt
Vandaag was het de bedoeling om met de auto naar Rethmynon te gaan. Tenminste dat was de bedoeling. We waren al ruim 30 kilometer voorbij Heraklion (nog ongeveer 50 kilometer te gaan) toen de auto er mee op hield. Geen één versnelling deed het meer. Power hadden we wel, maar rijden deed de auto niet meer. We kwamen niet meer vooruit. En stinken!! Een typisch bakeliet lucht. En er kwam ook rook onder de auto vandaan. Dus daar stonden we dan, langs de hoofdweg. In the middle of nowhere. Alleen een mobieltje, fotocamera en zonnebrandcrème mee. Geen rijbewijs, geen papieren van de auto. Ook geen water. Gelukkig was het half bewolkt. Tja en toen. Ik probeer te bellen naar Minoan Cars. Bleek dat nummer veranderd te zijn. Het bandje dat ik kreeg zei eerst in het Grieks en daarna in het Engels wel dat er iets veranderd was. Maar wat ik nu precies moest veranderen was mij ook niet duidelijk. Dus dan maar het mobiele nummer proberen. Dat stond ook op de sticker die op de auto geplakt zat. Het mobiele nummer bleek ook veranderd te zijn, maar uit het bandje dat ik weer te horen kreeg, begreep ik dat ik de nul moest vervangen door een zes. Eindelijk verbinding, maar door al het passerende verkeer kon ik haar nauwelijks verstaan. Uiteindelijk begreep ik dat ze Road Service ging bellen en ze wou weten waar we zaten. Later belde ze terug en zei ze dat het ongeveer een uurtje ging duren. En na ongeveer een half uur tot drie kwartier kwam er inderdaad een sleepbedrijf aan. Die man (hij sprak geen woord Engels of Duits) probeerde de auto ook nog, maar verder dan een meter kwam hij ook niet vooruit. Kaput was zijn antwoord. Vervolgens met handen en voeten probeerde hij te vragen of wij door wilden naar Rethmynon of dat we terug wilden naar Malia. Verder gaan had geen zin, want hoe kwamen we dan weer terug. Dus dan liever maar weer terug naar Malia. De auto werd vervolgens op de truck getrokken met een lier. We konden bij hem in de cabine zitten en zo zijn we teruggereden tot vlak voor Chersonnisos. Daar kregen we een andere tijdelijke auto mee. Een Opel Corsa. En daarmee zijn we eerst naar het appartementencomplex gereden, om de papieren op te halen en toen naar Minoan Cars. Het autootje mochten we vandaag en morgen zou de jeep weer klaar moeten zijn. En omdat vandaag een verloren dag was, mogen we de auto een dag langer houden.
Dus geen Rethmynon vandaag, maar wel een heel avontuur. De rest van de dag zijn we bij Cretan Family Apartments gebleven. Het was ondertussen behoorlijk bewolkt geworden. En het begon ook steeds harder te waaien. We hebben vanavond voor het eerst allebei een lange broek en een blouse aan. René en ik kregen vandaag kip Souvlaki. Op zich erg lekker, alleen ontzettend zout. Dat was wel wat jammer.
Omdat het donderdagavond filmavond is bij het complex, hebben we twee films gezien. I Spy en Lord of de Rings deel 2. Het was dan ook al half drie geweest toen de films afgelopen waren.
Vrijdag 5 september 2003
Het weer: ± 28 graden, half bewolkt
De wolken zijn wel iets weggetrokken, maar er hangen nog wel witte dotten in de lucht. De wind joelt om het appartementencomplex heen. Ik kan vanaf het balkon de golven omhoog zien spatten aan de kust en dat is toch zeker nog 500 meter verderop. De zee is ook vol met witte koppen op de golven. Na het ontbijt zijn we maar eens gaan kijken of de auto weer klaar was. En dat was ook nog het geval ook. Het bleek dat de koppelingsplaat totaal kapot was. Nadat we de auto weer meegekregen hadden, zijn we gelijk doorgereden naar de opgraving van het paleis van Malia.
Dit is gebouwd rond 1900 voor Christus. Indrukwekkend om te zien hoe ver ze in die tijd al waren. Ze hadden toen zelfs al een soort riolering. Daarna zijn we via de kust teruggereden. En we zijn even gestopt om te kijken naar de stormachtige zee. De golven waren erg hoog en overal hingen dan ook rode vlaggen.
Vervolgens hebben we bij Cretan Family Apartments nog een poos achter het scherm uit de wind gezeten.
’s Avonds kregen we in het restaurant van Georgos een verrassingsmenu. Een heel grote schaal met van alles wat. Maar het was echt veel te veel. Bijna 3 volledige porties. Dus dat kregen we echt niet op. En het gevolg was dat we ook geen plek meer hadden voor een toetje.
Bij terugkomst in het appartement heb ik eerst wat warmers aangetrokken. Ik was verkleumd door de harde wind vanaf zee. Maar na een paar mokken met hete thee en wat amaretto voelde ik me wel beter. Later op de avond kreeg ik van Georgos nog wat Griekse les.
Zaterdag 6 september 2003
Het weer: ± 30 graden en zonnig
Vandaag zijn we iets later vertrokken naar Heraklion dan gepland. Het was vannacht nogal laat geworden. Dus zijn we ongeveer om elf uur weggegaan. In Heraklion is op zaterdag zigeunermarkt. Enorm druk en van alles te koop. Groente, fruit, vis, kleding, accessoires, konijnen, snacks. En alle groente en fruit zijn hier zo groot. Bloemkolen waar je gemakkelijk vier dagen van kan eten. Aardappels zo groot als je schoenen.
Daarna hebben we het Venetiaanse fort bekeken en de haven. De zee was nog wat van slag van de storm van gisteren. De zee had drie verschillende kleuren blauw. Het fort was erg mooi van binnen. Maar binnen konden we niet zo goed foto’s maken. Het was er nogal donker, dus niet alle foto’s die we gemaakt hebben zijn scherp geworden. Maar beter dan dat werd het niet. In de haven lag nog een oud wrak te roesten. Dat laten ze ook gewoon liggen. Het verdwijnt vanzelf wel, zullen ze hier wel denken.
Toen het centrum in. Eerst richting de beroemde leeuwenfontein.
Deze was ook niet echt goed op de foto te zetten. Welke kant je ook op keek, je kreeg er steeds van die grote reclameborden bij op. Daarna de kleine straatjes in. Een heleboel dure kledingzaken. Maar toch vallen van sommige dingen de prijzen weer mee. Vervolgens hebben we op een terrasje wat gegeten en gedronken. Dat is hier toch ook altijd weer gezellig. In een smal straatje staan gewoon aan beide kanten tafeltjes en stoeltjes, met gezellig geblokte kleedjes erop. En daarna zijn we naar het archeologische museum geweest. Dat was erg indrukwekkend. Zo gedetailleerd als de voorwerpen waren. Ook heel veel gouden sieraden of van steen. En de kleuren op het aardewerk zijn nog zo goed te zien. En dan te bedenken dat een heleboel van de dingen die hier liggen, duizenden jaren oud zijn. Ze hadden ook veel beelden. Vooral van stieren en van een godin met haar handen omhoog en een duif op haar hoofd. Zie ook:http://www.interkriti.org/museums/hermus2.htm
Daarna zijn we weer teruggelopen naar de auto en weer terug naar Malia gereden. Ik ben vergeten op te schrijven wat we gegeten hebben, dus helaas geen verslag daarvan.
Zondag 7 september 2003
Het weer: ± 30 graden en zonnig
Vandaag hebben we niet zo veel gedaan. Na het ontbijt zijn we naar een internetcafé in het dorp gegaan. Daar hebben we even op Nu.nl gekeken of er nog schokkende dingen gebeurd waren. Daarna hebben we een berichtje naar het thuisfront verstuurd en de rest van de email gecontroleerd. Daarna hebben we ansichtkaarten gekocht. De man van die winkel had geen postzegels meer en omdat het zondag is, is het postkantoor dicht. De postzegels zou hij morgen weer hebben.
De rest van de dag hebben we bij het zwembad doorgebracht. Het water was ververst, dus ontzettend koud. Het water is niet verwarmd, dus dan zit de temperatuur zo rond de 15 graden.
’s Avonds in het restaurant zei Georgos tegen ons dat hij met ons en Katerina op een iets rustigere avond uit wou. Katerina weet inmiddels ook weer wie wij zijn en het ijs was gelijk gebroken. Ik heb geen idee wat Georgos bedoeld met uitgaan. Alleen wat drinken of ook wat eten? We zien wel. Maar het is ontzettend aardig. Dat doen ze echt niet met iedereen.
Terug bij het appartement hebben we gepooled. Eerst ik tegen René. Toen tegen René en Jos. Later ik samen met Harry Potter (Georgos) tegen René, Jos, Pieter en Edwin. En de meeste potjes gewonnen!
Het werd in ieder geval erg laat (vier uur).
Het eten: Spaghetti voor 2 personen en erg lekker en erg machtig.
Maandag 8 september 2003
Het weer: ± 30 graden en zonnig
Vandaag zouden we naar Rethmynon….. hahahaha We zijn ook inderdaad naar Rethmynon geweest. We hebben wel even lopen twijfelen omdat het gisteren zo laat geworden was. En het is toch een heel eind rijden. Rethmynon is erg mooi. Een mooi oud centrum, met bijna Italiaans aandoende straatjes. Met van die balkonnetjes en dan overal waar je kijkt begroeid met groen of bloemen.
Zelfs in het kleinste straatje is nog een taverne of een winkeltje verstopt. We zijn ook nog even langs de oude haven gelopen met al zijn eetgelegenheden. René stootte nog bijna zijn hoofd aan een inktvisje die over een waslijn hing te drogen. Daarna zijn we naar het Venetiaanse fort gegaan. Dit fort is heel erg groot en boven op een klif. Binnen de muren vind je zelf een soort van bos en tuin en dergelijke en diverse andere gebouwen. Vervolgens weer naar beneden gelopen en terug naar het centrum. We hebben een hapje gegeten bij een taverne in de achtertuin. Zittend in de schaduw van de citroenbomen. En een klein fonteintje in de hoek. René’s hamburger van de grill viel iets tegen. Mijn Griekse salade was wel erg lekker. Alleen erg veel. En ik ben nog niet zo dol op olijven. Dat begint wel te komen, maar zoveel als er door de salade zaten, hoeft voor mij nog niet. Na het eten zijn we weer op zoek gegaan naar de auto. Deze stond op een parkeerterrein waar hij voor 2 euro de hele dag mocht staan. We zijn niet via de nieuwe hoofdweg teruggereden, maar via de oude hoofdweg. Deze kronkelt veel meer. Je rijdt dan dwars door olijfgaarden en sinaasappelplantages. Her en der vind je stroompjes water, rivier is een te groot woord er voor. De kwaliteit van de weg is wel iets minder en op sommige stukken kun je absoluut niet zien of er ook tegenliggers aankomen, maar de weg is zeker de moeite waard om eens te rijden. Je komt uiteindelijk vlak voor Heraklion weer op de hoofdweg uit. Om half zes waren we terug bij het appartementencomplex. Om half acht zijn we gaan eten. René had Souvlaki en ik had Filet a la Crème.
Dinsdag 9 september 2003
Het weer: ± 37 graden en zonnig
Vandaag gelijk bij het opstaan merkten we dat de wind veranderd was. Hij was weer vrij hard, maar deze keer kwam hij uit het zuiden. De Chirocco-wind. Het is net alsof ze een föhn op de hoogste en warmste stand op je richten. De lucht die je inademt is helemaal warm. En het was in ieder geval al een stuk warmer dan gisteren.
Vandaag zijn we daarom maar niet zover weggeweest. We zijn uiteindelijk naar Chersonissos geweest. Dit dorp ligt vlakbij Malia. Alleen het dorpje Stalida ligt er nog tussen. Hoewel het tegenwoordig zo vol gebouwd word met appartementen en hotels dat het meer één lang dorp is geworden. In Chersonissos wilden we kijken of ze ook basketballshirts verkochten, zodat we een cadeautje voor Linda konden kopen. Die is morgen jarig. Maar overal zie je alleen maar voetbalshirts hangen. Chersonissos heeft best veel winkels, maar geen mooi strand of iets dergelijks.
Later zijn we maar weer bij het zwembad gaan liggen. We hebben nog even aan Georgos gevraagd hoe we morgen het beste naar Matala konden rijden. Maar hij raadde ons een ander plaatsje aan. Dat ligt iets verder naar het westen toe. Volgens Georgos is dat het mooiste strand van Kreta. Dus dat gaan we dan maar eens zelf bekijken. Hij heeft op de kaart een hele route uitgetekend die we in 1 dag kunnen doen. We moeten dan eerst naar Rethmynon, van daaraf naar het zuiden toe richting Preveli. Dan een klein stukje terug en dan via de Agia Galini naar Matala en dan de weg terug naar het noorden. Dan kom je weer bij Heraklion uit. En dan weer terug naar Malia.
Het eten ’s avonds was weer Toppie. René had Gyros en ik had lamskoteletten. We hebben het niet laat gemaakt, want morgen willen we op tijd weg.
Woensdag 10 september 2003
Het weer: ± 35 graden en zonnig
Vandaag zijn we om kwart voor acht al vertrokken. We moesten eerst met de auto weer richting Rethmynon. Bij dezelfde afslag waar je naar de stad zelf kunt, zijn wij linksaf gegaan. Richting Spili. Totdat we Preveli op de borden zagen. Het landschap was erg afwisselend. En de weg was lekker kronkelig. Op de weg naar Preveli kom je met de auto door de Kourtaliotiko kloof. Je draait gewoon een bocht naar rechts en ineens zit je er midden in. Schitterend!
Daarna door tot aan de oude Venetiaanse brug,. Vanaf daar kun je op twee manieren naar Preveli Beach rijden. Je kunt doorrijden en dan boven op het klif de auto parkeren en dan via een pad naar beneden klauteren. Of je kunt de rivierbedding oversteken met de auto en dan een erg hobbelig pad volgen. Je komt dan in de baai naast Preveli uit en dan kun je via een pad wandelen naar Preveli.
Wij zijn de rivier met de auto overgestoken en hebben het hobbelige pad naar een taverne in de baai naast Preveli genomen. De weg was zo slecht dat wij al heel rustig aan moesten doen. Soms was de weg net breed genoeg met een diep ravijn naast je. De enige afrastering die ze hier naast de weg hebben is wat betonijzer met wat kippengaas. Het wordt ook aangeraden om dit met een terreinwagen te doen. Maar tot onze grote verbazing reden er zelfs scooters en Fiat Panda’s. Eén stuurfout en die bandjes zijn lek. Of je assen breken. Met nergens de mogelijkheid om een band te verwisselen of om een sleepauto ervoor te krijgen. Levensgevaarlijk. Te idioot voor woorden. Maar ja, wij kwamen dus wel bij die Taverne. Van daaruit moet je dan via een rotspad langs de kust klimmen en dan kom je bij het strand van Preveli. Fantastisch!
Je ziet echt de rivier in zee uitmonden. We hebben eerst de spullen maar bij twee strandbedden gezet. Er kwam al een verdwaalde hippie aan die ons per stoel 2 euro rekende. Als je betaald hebt, krijg je een wasknijper aan je stoel, als teken dat je betaald hebt. Dat gaat dus nog lekker primitief. Daarna hebben we snel de wandelschoenen uitgetrokken en zijn we lekker gaan zwemmen in zee. Die is hier erg blauw en rustig. We zijn ook nog even in de rivier geweest die hier in zee uitmond via het strand. IJskoud zoet water. En enorme grote vissen. Ik vermoed dat het forellen of zo zijn. Daar leken ze tenminste wel op. Na ongeveer een uur zijn we terug naar de Venetiaanse brug gereden. Georgos had ons een behoorlijk lange route gegeven om te rijden. Met als gevolg dat we niet zo lang op één punt kunnen blijven. Vanaf de Venetiaanse brug zijn we doorgereden naar het klooster van Preveli. Vlak daarvoor kun je eventueel ook de auto parkeren en dan lopend naar Preveli Beach. We waren nog net op tijd om het klooster te bekijken voordat het gebed begon. Dit klooster heeft tijdens WOII een belangrijke rol gespeeld. De monniken hebben er voor gezorgd dat de geallieerden konden ontsnappen vanaf Kreta terug naar hun boten.
Nadat we het klooster bekeken hadden en de monniken in gebed gingen zijn we teruggereden richting de weg naar Spili. Via deze weg zijn we naar Agia Galini gereden. Dit is ook een leuk knus plaatsje. Na wat vers sap gedronken te hebben (we waren het water eventjes zat), de weg vervolgd via Timbaki naar Matala. De route er naar toe loopt door een soort delta. Deze delta staat vol met kassen. Daardoor hangt er een irritante rottingslucht.
Matala was vroeger een wereldberoemde plek waar hippies in de rotsen woonden. We hadden helaas geen tijd om hier lang te blijven. We hebben de rotswand met die gaten uiteindelijk niet eens gezien. Wel even snel door het plaatsje gereden met de auto en daarna snel weer door. We kwamen vervolgens langs Festos waar ook opgravingen te zien zijn. Deze schijnen ook erg indrukwekkend te zijn, maar ook hier ontbrak de tijd om hier langer stil te staan. Georgos had ons verteld dat we voor vier uur bij Agii Deka langs moesten rijden, wilden we voor het donker de bergen uit zijn. Dus snel weer in de auto en via Agii Deka en Agio Varvara weer richting Heraklion. Hierbij kwamen we met de weg dwars door velden met druiven. Van deze druiven worden rozijnen gemaakt. Dat doen ze door de trossen over lijntjes te drogen te hangen. Dat is een apart gezicht. In plaats van wasgoed hangen hier druiven te drogen. Uiteindelijk waren we om ongeveer kwart over vijf terug in Malia. Dus ruim op tijd voordat het donker werd.
’s Avonds kreeg René een heel grote steak te eten (ongeveer 800 gram) en ik kreeg een lokaal Kretenzische gerecht, bestaande uit gestoofd vlees, prei, olijven in plakjes in een soort bouillonachtige saus.
Donderdag 11 september 2003
Het weer: ± 32 graden en zonnig
Vandaag hadden we weer een missie meegekregen van Georgos. We moesten eerst weer met de auto richting Rethmynon. Dan doorrijden tot vlak voor Vrisses. Daar moesten we dan afslaan richting Hora Sfakion. Halverwege moesten we dan stoppen in Karés. Daar moesten we dan het oorlogsmuseum bezoeken. Dit was erg interessant. René vindt in ieder geval alles dat met de WOII te maken heeft interessant. Die man had echt heel veel spullen verzameld. Kogels, bommen, helmen, eetgerei, van alles. Er is hier op Kreta enorm gevochten in WOII. De man bleek zelf in de oorlog als klein jongetje meegeholpen te hebben. Na het museumbezoek moesten we naar een taverne gaan. Hoewel er geen bordjes in het dorp stonden die de weg wezen, konden we het niet missen. Er is maar één taverne in dit dorpje. De eigenaresse Sofia is een goede vriendin van Katerina en Georgos. Maar zij spreekt geen andere talen dan Grieks. Dus we hadden een briefje mee gekregen, met aan de ene kant uitleg wie we waren en aan de andere kant een lunch met lokale gerechten. Dit was erg vreemd allemaal. Gelukkig was haar dochter er ook en zij sprak wel wat Engels, dus kregen we uitleg van wat we precies op het bord hadden liggen. Het eerste was warme ingedikte wei. Dit hebben we geprobeerd met brood, gefrituurde aardappel en met zout, maar het was niet lekker. Sterker nog, we vonden het geen van tweeën te eten. Maar ja, het schijnt door de lokale bevolking geweldig gevonden te worden. Zo zullen we vast in Nederland ook wel dingen eten, die ze hier weer heel erg raar vinden. Het tweede dat we kregen was gerookt varkensvlees. Dit was wel lekker. Het werd koud gegeten en er zat een soort gelei aan. Het derde gerecht was grote stukken gefrituurde aardappel. Het vierde gerecht was gestoofd geitenvlees. Dit was qua smaak wel goed, alleen erg vet (zelfs voor René) en erg taai. Als laatste gang kregen we een kleine zoete pannenkoek overgoten met honing. René lust alleen geen honing, maar heeft toch de helft opgegeten. Het was apart, voor het merendeel lekker en heel erg veel.
Hoewel het volgens mij ook niet de bedoeling was dat we ook echt alles opaten. Maar we voelden ons vereerd dat Georgos ons hierheen gestuurd had. Sofia gaf met allerlei gebaren nog tips hoe we sommige dingen moesten opeten. Ik vermoed dat Georgos of Katerina hier van oorsprong vandaan komt. Na het eten kregen we nog een raki om de maag wat rustiger te krijgen. Dat was met dat toch enigszins vette eten geen overbodige luxe. Ik houd normaal niet zo van raki. Maar nu was ik er wel blij mee. Na het bezoek aan de taverne, zijn we dezelfde route teruggereden. Onderweg zagen we ineens rook in de verte. Uiteindelijk kwamen we erg dichtbij de rook en was het waarschijnlijk een bosbrand in de buurt van Vrisses. Niet ondenkbaar want alles is hier ontzettend droog. De brand werd door twee vliegtuigen in de gaten gehouden en een helikopter vloog af en aan om water uit zee te scheppen met een zak. Maar dat waren maar zulke kleine beetjes. Ik hoop dat het gelukt is.
We waren om ongeveer 11 uur vertrokken en om ongeveer 6 uur weer terug. Even opgefrist en omgekleed en daarna naar het restaurant een hapje eten. René had Gyros en ik had kipfilet.
Vrijdag 12 september 2003
Het weer: ± 30 graden en zonnig
Vandaag hebben we eerst uitgeslapen. Daarna zijn we de stad in gegaan om te ontbijten bij DR. Toen zijn we gaan zoeken naar de juiste excursies. Uiteindelijk hebben we bij Artemis geboekt. Maandag gaan we naar Santorini (vertrek om 5:50 uur) en woensdag de Samariakloof (vertrek om 05:00). Dus we moeten dan beide keren vroeg op. Maar beide dingen wilden we al heel lang doen.
De rest van de dag hebben we lekker in de zon liggen bakken. En om 19:00 uur moesten we de auto teruggebracht hebben.
’s Avond is het restaurant heeft René een mixed grill gegeten en ik had Stifado. Later kwam Irini (de dochter van Georgos en Katerina) nog langs in het restaurant. Ze is 6 jaar oud. Ze heeft samen met haar vader gezongen. En daarna deed ze de Sirtaki. Ze sleurde een boel mensen met zich mee. En er werden ook borden kapot gegooid. Dat doen ze maar zelden.
Zaterdag 13 september 2003
Het weer: ± 30 graden en zonnig
Vandaag hebben we pas echt weinig gedaan. We hebben de hele dag bij het zwembad gelegen. We zijn zelfs niet weggeweest om te ontbijten. Ik vond het niet erg, want ik voelde me niet zo goed. Ik was aan de diarree en mijn bloeddruk was erg laag. Dat overkomt me meestal wel een keer tijdens de vakantie Dus kwam de zak Venco met zoute drop toch nog van pas. Tegen de tijd dat we ’s avonds naar het restaurant gingen om te eten voelde ik me niet zo slapjes meer. Straks maar extra zout op de aardappels.
Eten: we kregen een Griekse salade en een tweepersoons schotel met gestoofd vlees met rijst en Griekse aardappels. De saus was jus met bouillon. Erg lekker. We kregen het net op, dus geen plek meer voor een toetje.
Zondag 14 september 2003
Het weer: ± 33 graden en zonnig
Vandaag weer in Malia ontbeten bij DR. Daarna zijn we Beachroad afgelopen naar de boekwinkel toe. René had namelijk niets meer te lezen. In die winkel hebben ze ook Nederlandstalige boeken. Daarna zijn we via een andere route teruggelopen. De rest van de dag hebben we weer bij het zwembad gelegen. Om 16:00 uur zijn we naar boven gegaan om even twee uurtjes te gaan slapen. Georgos wil vanavond met ons uit, maar morgen moeten we om 05:40 uur bij het bureautjes van de excursies staan. Morgen gaan we naar Santorini. Het zal dus wel een kort (of geen) nachtje worden. ’s Avonds in het restaurant gegeten, vergeten op te schrijven wat we gegeten hebben, dus daarvan geen verslag.
Het feest was in Oud Malia op het basketbalveldje. En het was geweldig! Allemaal lange tafels met bankjes. Je bestelt gewoon met een groepje wat drinken en eten. Meestal cola, een fles whisky en een schaal met fruit en brood. En op een podium speelde een groepje muzikanten. Het duurde erg lang, dus om 03:00 uur zijn wij weggegaan. We hebben niet meer geslapen.
Maandag 15 september 2003
Het weer: ± 30 graden en zonnig
We hebben niet geslapen. We zijn alleen even snel onder de douche geweest en hebben even andere kleding aangetrokken. Ik heb nog even wat gelezen en René heeft nog wat gedommeld. Om 05:00 uur zijn we richting het centrum gelopen. Om 05:45 uur kwam de bus ons al bij de supermarkt oppikken. Om 07:00 uur vertrokken we met de boot vanuit Heraklion naar Santorini. We kregen een ontbijtje aan boord, maar dat stelde niet zoveel voor. Om 11:15 uur kwamen we aan in de eerste haven, na een indrukwekkende entree met de boot in de krater van de vulkaan. Santorini is een vulkanisch eiland dat 3500 jaar geleden ontploft is. Daardoor is alleen de rand overgebleven. En middenin de krater ligt nu een eilandje dat nog vulkanische activiteiten vertoond. Degenen die aan boord excursies geboekt hadden, moesten in de eerste haven van boord. Wij dus ook. We gingen met een bus eerst naar Pyrgus. Daar hadden we vervolgens een half uur de tijd om wat rond te lopen en wat foto’s te maken.
Daarna naar Ia. Daar hadden we een uurtje de tijd om rond te lopen en wat foto’s te maken. Vervolgens door naar Fira. Hier hadden we ongeveer anderhalf uur de tijd, voordat we via de lange “trap” naar beneden moesten. Ieder plaatsje was fantastisch! Echt die typerende witte huisjes met blauwe deuren en ramen. En de kerkjes met de blauwe kapellen. We hebben dan ook ongeveer 50 foto’s gemaakt. Waar je ook keek, alles was mooi.
Heel veel kalenders van Griekenland hebben foto’s van Santorini.
Om 17:15 uur zou de boot weer terug. Voor die tijd kon je met behulp van een klein bootje naar de boot gebracht worden. En precies op tijd vertrokken we. We hadden per ongeluk ook een kaart gekregen voor het diner. Daar hadden we eigenlijk geen recht op. Maar we hebben er wel dankbaar gebruik van gemaakt. Ook dat bleek niet erg spectaculair, maar ik had erge honger. Dus een beetje pasta en wat vlees. En een peer als toetje. Om 21:00 uur kwamen we met de boot weer aan in de haven van Heraklion. Daar moest je dan weer op zoek naar je bus. Om 22:30 uur waren we weer bij de supermarkt aan Mainroad. Inmiddels was ik ook weer helemaal over mijn slaap heen. We hebben bij terugkomst bij het appartement de foto’s laten zien op de tv en hebben zelfs nog even gepooled. Maar dat ging niemand echt goed af vanavond. Iedereen was toch iets duffer dan anders.
Dinsdag 16 september 2003
Het weer: ± 30 graden en zonnig
Vandaag hebben we eerst uitgeslapen. Daarna ontbeten bij DR in het centrum. Toen naar Oud Malia om eventueel wat foto’s te maken. Maar de leuke plekjes vielen tegen, dus uiteindelijk maar één foto gemaakt. Toen naar de supermarkt van Katerina’s ouders. Daar hebben we drie flessen Metaxa ingeslagen. Eentje voor René’s vader, de andere twee voor René zelf. De rest van de dag uitgerust van gisteren en vast in voren voor morgen. Want dan gaan we DE kloof doen. ’s Avonds in het restaurant heeft René weer mixed grill gegeten en ik had weer mazzel. Ik kreeg weer die Kretenzische specialiteit.
Woensdag 17 september 2003
Het weer: ± 30 graden, eerst bewolkt en later zonnig
We zijn om 03:30 uur opgestaan. Om 05:00 uur werden we opgepikt door de bus bij de supermarkt. Op naar de kloof! Toen we daar aankwamen zaten we in de wolken en stond er een stevige wind. Maar eenmaal in de kloof viel de wind weer mee. En liep je onder de wolken. De kloof zelf was prachtig!
Heel erg indrukwekkend. René vond de kloof erg gemakkelijk. Ik vond hem zwaar. Maar dat kwam hoofdzakelijk door mijn slappe enkels en knieën en door mijn hoogtevrees. Het is niet echt een vlak pad dat je bewandeld. Het zijn allemaal verschillende grootte keien.
Sommigen zijn zo groot als een behoorlijke auto. Anderen zijn zo klein als een knikker en verder alles daar tussen in. Ik was behoorlijk kapot toen we eruit waren. We hebben er ongeveer vier uur over gedaan. Onze gids vertelde voordat we aan de wandeling begonnen, dat je de eerst zeven kilometer niet mag gaan zitten. Om verzuring van je spieren te voorkomen. En dat hebben we dan ook niet gedaan. De gids had hem zelf al 628 keer gelopen. Eén vrouw was zo kapot van het lopen en waarschijnlijk had ze ook te weinig gedronken. De gids vond dat ze niet meer in staat was om te reizen. Dus moest zij achterblijven bij de EHBO post. De volgende ochtend kon ze dan pas weer naar haar appartement of hotel toe. Om 18:00 uur vertrok de boot en om 19:00 uur zaten wij weer in de bus terug naar Malia. Om 22:30 uur waren we weer bij de supermarkt aan Mainroad.
We hadden aan het eind van de kloof al gegeten, maar hebben bij het appartementencomplex nog een tosti genomen. En natuurlijk iedereen even verteld hoe het gegaan was. We hebben ook gelijk de foto’s maar even laten zien.
Donderdag 18 september 2003
Het weer: ± 30 graden en zonnig
Vandaag hebben we eerst weer uitgeslapen. Daarna zijn we Malia in gegaan voor het ontbijt. En de rest van de dag hebben we bij het zwembad gehangen. Ik had spierpijn in mijn kuiten en mijn knieën doen zeer. René heeft ook iets spierpijn, maar dat valt mee. Het zwemmen was daarom wel lekker, want dan worden de spieren iets soepeler. We hebben bij het bad nog iets gegeten. René 2 tosti’s en ik een hamburger.
’s Avonds met het eten erg gelachen. Aristo (de broer van Georgos) had zich vergist in de tafel, waardoor we ineens twee voorgerechten kregen. Maar we waren al zo vaak getest met het eten, dat we er maar aan begonnen waren. En dachten dat dit weer een test was. Het ene was Tatziki en het andere was gepureerde en gerookte aubergine met paprika. Wel lekker, maar vrij veel. Het tweede kende ik niet, dus vroeg ik aan Georgos wat het was. Je had zijn gezicht moeten zijn. Bleek dat dit helemaal niet voor ons bedoeld was, maar voor een andere tafel. Aristo helemaal geschrokken. Uiteindelijk konden we er allemaal om lachen. En we hebben de beide gerechten gewoon betaald. De rest van het eten was natuurlijk weer perfect. Spaghetti a la chef. Die hadden we al een keer eerder gehad en dat is heerlijk. Alleen een beetje machtig.
Vrijdag 19 september 2003
Het weer: ± 30 graden en zonnig
Vandaag is de laatste dag hier. En dat vind ik best balen! Ik wil nog niet naar huis, ook al zijn we hier straks drie weken geweest. Eerst zijn we maar gaan ontbijten bij DR Daarna zijn we naar de SPAR geweest. Ik wou namelijk graag Gyros kruiden en dergelijke hebben. Daar hebben we ook nog een mascotte van de Olympische Spelen van 2004 gekocht en ook een pet van de Olympische Spelen. Beide in het thema Basketball.
Daarna lekker liggen bakken bij het zwembad. Ik ben nog nooit zo bruin geweest. Ik word bijna nooit bruin en zeker niet zo bruin als nu. Om 16:00 uur zijn we naar boven gegaan. We hebben de koffers maar vast gepakt voor zover dat ging. Om 18:00 uur zijn we eerst naar Malia gegaan om geld te pinnen. Toen we die kant opliepen kwamen we Mike tegen. We kennen hem van het appartementencomplex waar we eerdere keren verbleven, Studio Marianna. Deze keer herkende hij ons. Hij vroeg of we ’s avonds wat kwamen drinken.
We zijn eerst wat gaan eten in het restaurant. Eerst Tatziki, daarna allebei Gyros genomen. Die is in Nederland nergens zo lekker te krijgen. Ik heb als toetje zelfs nog Griekse yoghurt met honing genomen. Na het eten (dat we toen nog niet mochten betalen) zijn we eerst terug gegaan naar het appartement. Om ongeveer 21:30 uur zijn we richting Mike gelopen. Die was er niet, uiteraard. Dus hebben we een poos gepraat met Maria en Yiannis (zijn ouders en teven eigenaar van het appartementencomplex Studio Marianna). We kregen gelijk op onze donder, omdat we niet eerder langsgekomen waren. Mike zou om 23:00 uur weer terug zijn, maar was te laat. We zijn daarom eerst weer terug gegaan naar Cretan Family. Daar hebben we toen afscheid genomen van Petra, Georgos en Katerina.
Om 01:30 uur zijn we weer opnieuw naar Mike gegaan. Deze keer was hij er wel. Het was erg gezellig en ook hij zei dat we vaker hadden moeten komen. René kreeg heel wat whiskyshots en was om 02:45 uur dan ook behoorlijk aangeschoten. Hij was de halve weg nodig om terug te komen bij het appartement.
Bij het appartementencomplex aangekomen bleek Katerina nog aanwezig te zijn. René wou nog een keer innig afscheid nemen, ook van de hond W. Ik schaamde me dood. Om 03:15 uur lagen we dan eindelijk in bed.
Zaterdag 20 september 2003
Het weer: ± 28 graden en zonnig
Terwijl ik dit in het notitieboekje schrijf, zitten we op de luchthaven te wachten op ons vliegtuig. We werden om 07:55 uur opgehaald door de bus. We hebben daarvoor eerst nog geknuffeld met W. Ik heb hem nog even geborsteld en we hebben hem ook nog een bakje met brokjes gegeven. We zullen hem erg missen! Hij stond onderaan de trap al te wachten toen we naar beneden kwamen met de koffers.
De vakantie ging veel te snel en ik kan niet wachten tot we weer hier heen gaan.
Voor de rest van de vakantiefoto’s zie HIER